Είναι γνωστή η ύπαρξη καλοσχηματισμένων κρατήρων στον φλοιό των πλανητών. Αιτία της δημιουργίας τους αποτελούσε είτε η πρόσκρουση αστεροειδών -μετεωρικοί κρατήρες- , είτε η ηφαιστειακή έκρηξη -ηφαιτειακοί κρατήρες-. Όμως ο πλανήτης Πλούτωνας ήταν άνευ κρατήρων και ακόμη δεν είχε υπάρξει μια τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση του φαινομένου. Ή μάλλον καλύτερα, του μη φαινομένου. Πάντως οι επιστήμονες είχαν συμφωνήσει πως στα έγκατα τούτου του παγωμένου ουράνιου σώματος δεν υπήρχε το μάγμα που θα μπορούσε να παράξει ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Αφότου έχτισαν, μετά κόπων και βασάνων, τον σταθμό εξερεύνησης Hazle στην Περιοχή Τόμπω -εκείνη την ανοιχτόχρωμη ζώνη σε χαρακτηριστικό σχήμα καρδιάς στην επιφάνεια του Πλούτωνα- , το επόμενο που σκέφτηκαν ήταν να ανοίξουν έναν τεχνητό κρατήρα που θα έφτανε μέχρι τον πυρήνα του νάνου πλανήτη. Οι επιστήμονες ήταν πεπεισμένοι πως κάτω από το επιφανειακό παγωμένο άζωτο και το παχύ στρώμα πάγου, βρισκόταν ένας βραχώδης πυρήνας, πλούσιος σε σπάνια πετρώματα. Λίγα γήινα χρόνια όμως αργότερα, και ενώ η ανασκαφή είχε μόλις εισχωρήσει το ενδότατο στρώμα του πλανήτη, η διαστημική εταιρεία που είχε αναλάβει την κατασκευή του σταθμού και της εξόρυξης των πετρωμάτων, επρόκειτο να κηρύξει πτώχευση και σιγά σιγά ανακαλούσε όλες τις επιχειρήσεις της, που κατά κύριο λόγο δραστηριοποιούνταν στο ηλιακό μας σύστημα. Προφανώς οι πλανητικοί γεωλόγοι δεν είχαν ανιχνεύσει τα προσδοκώμενα και ούτε είχαν πλέον τα μέσα για να σφραγίσουν την τεχνητή τρύπα.

Αποστολή μας λοιπόν ήταν να ταξιδέψουμε στον Πλούτωνα, την περίοδο που θα βρισκόταν στο περιήλιο, ώστε να συλλέξουμε τα ελάχιστα εναπομείναντα μέλη των πλανητικών γεωλόγων και των ειδικών γεώτρησης που είχαν εγκλωβιστεί μέσα σε έναν υπό κατάρρευση ερευνητικό σταθμό όπου τα εργαστήρια, το σύστημα ντους και το σύστημα διαχείρισης αποβλήτων υπολειτουργούσαν. Ο σταθμός περιβαλλόταν από τεράστιες ποσότητες άχρηστων ορυκτών και οι διαμένοντες φυτοζωούσαν εδώ και πολλούς γήινους μήνες απομονωμένοι δίπλα στο χείλος της βαθύτερης σπηλιάς του γνωστού μας σύμπαντος. Οι χρηματοδότες της επιχείρησης μας είχαν προειδοποιήσει πως τούτη η σκοτεινή άβυσσος που εκτείνονταν λίγα μέτρα από τον σταθμό, είχε με τον καιρό επηρεάσει την ψυχολογία των επιστημόνων. Όταν τους ζητήσαμε διευκρινήσεις μας απάντησαν με την αυτοαναιρούμενη συμβουλή πως δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε για κάποιο απρόοπτο απλώς να έχουμε το νου μας.

Το πλήρωμα του μεταγωγικού μας διαστημοπλοίου με την ονομασία Orpheus-82, αποτελούταν από τρία μέλη. Τον φημισμένο πιλότο Στέφαν Βάλτερ, την εκπρόσωπο της εξορυκτικής εταιρείας Έλεν Κέυ και την αφεντιά μου, ως δεύτερος πιλότος. Για τους συνταξιδιώτες μου δεν γνώριζα πολλά από την προσωπική μας συναναστροφή. Το ταξίδι μαζί τους ήταν ευχάριστα σιωπηλό, δίχως ευφυολογήματα και αδολεσχίες. Μιλούσαμε μεταξύ μας μονάχα όποτε το κρίναμε απαραίτητο, δίχως ψυχρότητα αλλά ούτε και με οικειότητα. Από φήμες γνώριζα πως η Έλεν ανήκε στην μειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου της εξορυκτικής εταιρείας που εναντιωνόταν σε οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στον πλανήτη Πλούτωνα. Καθότι όμως δεν είχε επισκεφτεί ποτέ της τον ερευνητικό σταθμό, επέλεξε να αδράξει την τελευταία ευκαιρία και ας παρομοίαζε διαρκώς την επιχείρηση με την "απαγωγή του Φιλοκτήτη". Ο Βάλτερ από την άλλη ήταν γνωστός για την ευφυΐα του, τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του αλλά και για τις εξαιρετικές του ικανότητες πλοήγησης. Αποτελούσε αντεπιστέλλον μέλος μιας παγκόσμιας ομάδας αναθεωρητικών του Πυθαγορισμού, ήταν δεινός μελετητής του νεοπλατωνικού Ιάμβλιχου και ερασιτέχνης παλαιστής.

Η αλήθεια είναι πως ανασύροντας από τη μνήμη μου τη συμπεριφορά του πιλότου, μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πλέον πως ο Στέφαν Βάλτερ είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται ανησυχητικά από τη στιγμή που φανερώθηκε στον ορίζοντα μας ο πλανήτης Ουρανός. Όταν όμως πλησιάσαμε την τροχιά του Ποσειδώνα, άρχισε να παραλογίζεται. Παραδείγματος χάριν αφού κόλλησε το κεφάλι του στην άτρακτο, μας προέτρεψε να τον μιμηθούμε για να αφουγκραστούμε και εμείς την "Μουσική των Σφαιρών". Λίγο αργότερα, ενόσω πλησιάζαμε τον Πλούτωνα, ο Βάλτερ επιδόθηκε σε συνεχόμενα αυτοσφαλιαρίσματα και ζωώδη μουγκριτά. Όταν τελικά σταμάτησε τις αχρειότητες τον είδαμε να αιωρείται ανάσκελα με τα μάτια ορθάνοιχτα και παρόλο που το σώμα του προσέκρουε σε κάθε λογής εξαρτήματα, αυτός έμοιαζε κυριευμένος από μια ανάλγητη φυσική ακαμψία. Κάποια στιγμή, όταν απομονώθηκε στην καμπίνα του, ακούσαμε πνιγμένα ουρλιαχτά. Η Έλεν με καθησύχασε πως έβλεπε εφιάλτες αλλά οι κραυγές του προσιδίαζαν περισσότερο σε θρήνο παρά σε τρόμο.

Λίγες ώρες προτού προσγειωθούμε στον Πλούτωνα συνεννοηθήκαμε με να εκμαιεύσουμε από τον Βάλτερ το ηθικό του. Αφότου του απευθύναμε τις ανησυχίες μας, καμουφλαρισμένες με ήπιο τόνο, ο πολύπειρος πιλότος μας απάντησε σχεδόν περιφρονητικά:
"Αλήθεια των Μουσών, απάτη των Σειρηνών! Πιστεύετε πως είναι τυχαίο που το σκάφος μας έχει την ονομασία Ορφέας; Πιστεύετε πως είναι τυχαίο που ο προορισμός του ονομάζεται Πλούτωνας; Σας οικτίρω φίλοι μου. Όχι για την στενομυαλιά σας, αλλά για την προσκόλληση του νου σας στο σωματικό, στο γεννητό, στο φθαρτό, δηλαδή στο κατώτερο. Ψυχή και Σώμα δεν είναι ισότιμα. Για να το καταλάβετε όμως χρειάζεται ολάκερος ο βίος σας να γίνει μία προσήλωση στο μυστήριο, στο νοητό ασυνείδητο. Ακόμη δυσκολότερα όμως, για να πετύχει αυτός ο διαχωρισμός Ψυχής και Σώματος, για να πετύχει ο εκούσιος θάνατος, δηλαδή ο φιλοσοφικός θάνατος, πρέπει έχετε το ψυχικό σθένος να επιλέξετε την κάθοδο στο άυλο, στον αόρατο κόσμο. Όπως έκανε ο Ορφέας ψάχνοντας την Περσεφόνη."

Μέχρι να καταλάβουν τα αργόστροφα μυαλουδάκια μας τι εννοούσε ο ποιητής, είχε ήδη προλάβει να κλειδαμπαρωθεί στο πιλοτήριο επαναλαμβάνοντας φωναχτά και κάπως χαιρέκακα: "Αλήθεια των Μουσών, απάτη των Σειρηνών!" "Τα ονόματα συμπίπτουν από σύμπτωση! Όλα αυτά που περιγράφεις δεν είναι άλλο παρά συμβολισμοί, άνοιξε μας σε παρακαλώ", είπα όσο πιο συγκρατημένα μπορούσαν κοπανώντας όμως με όλη μου τη δύναμη την σφραγισμένη πόρτα.
"Ποια είναι η ετυμολογία της ετυμολογίας;" ρώτησε αναπάντεχα ο Βάλτερ.
"Τι εννοείς;" ρώτησα χαμένος.
"Ετυμολογία είναι ο λόγος για το έτυμον, δηλαδή το αληθές. Ο Ορφέας προέρχεται από το ρήμα ερέβω, δηλαδή από το έρεβος. Έρεβος!", ούρλιαξε και συνέχισε χαμηλόφωνα: "το σκοτάδι θέλει το σκοτάδι".
"Τι πας να κάνεις;"
Το σκάφος Orpheus-82 πέρασε με αναπτυσσόμενη ταχύτητα ανάμεσα από τους δορυφόρους του Πλούτωνα. Πρώτα από την Ύδρα, ύστερα από τη Νύχτα και τέλος από τον Χάροντα. Προφανώς το σχέδιο του πιλότου ήταν να βουτήξουμε και να χαθούμε μέσα στην τρύπα του πλανήτη. Είχε μπερδέψει τον εκούσιο φιλοσοφικό θάνατο, δηλαδή τον δήθεν εφικτό διαχωρισμό ψυχής και σώματος, με τον εκούσιο φυσικό θάνατο. Την κατάβαση του Ορφέα με την κάθοδο του Orpheus-82. Ο τύπος ήταν τρελός για δέσιμο. Δεν ήταν παρά ένας ευφάνταστος αυτόχειρας. Η Έλεν είχε κουρνιάσει πρηνηδόν και έκλαιγε με λυγμούς. Είχα πλέον αποδεχτεί το πεπρωμένο μου. Θα πέθαινα στον Πλούτωνα. Ύστερα σκέφτηκα πως κανείς θάνατος δεν είναι ωραίος, αλλά ο δικός μας θα ήταν τουλάχιστον συμβολικός.

Πρώτα ένιωσα τον κραδασμό από την πρόσκρουση του σκάφους με την παγωμένη ομίχλη στην επιφάνεια του Πλούτωνα και ύστερα όλα χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι. "Αυτό ήταν, έτσι είναι να πεθαίνεις", σκέφτηκα. Ύστερα άκουσα το σύστημα ανάφλεξης και αισθάνθηκα τον κινητήρα του Orpheus-82 να αγκομαχάει μέχρι να αναδυθούμε. Όχι, τελικά δεν είχαμε πεθάνει. Ούτε όμως είχαμε μυηθεί στα βάθη των μυστηρίων του -ανώτερου- νοητού κόσμου. Αφότου το σκάφος ξεβγήκε από την τρύπα και μόλις τελικά καταφέραμε να μπούμε σε τροχιά γύρω από τον Πλούτωνα, άνοιξε η πόρτα του πιλοτηρίου και εμφανίστηκε κάθιδρος και αναψοκοκκινισμένος ο Βάλτερ.
"Μπορεί τελικά το Σώμα και η Ψυχή να μην είναι ισότιμα, ίσως όμως είναι αναπόσπαστα", είπε εμφανώς απογοητευμένος.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έχει βασανίσει αμέτρητες φορές τη σκέψη μου, κυρίως όταν ταξιδεύω, μοναχός, μέσα στο διάστημα, όπως και τούτη τη στιγμή που σας γράφω. Ωστόσο, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, ουδείς άνθρωπος δύναται να απεκδυθεί την κοινωνικότητα του. Μάλιστα θεωρώ πως του επιτρέπει να διερωτάται εναργέστερα για το ανθρώπινο είδος. Εκείνες τις ώρες της απόλυτης απομόνωσης, μοιάζει λες και η εαυτότητα να αντανακλά ολάκερη την ανθρωπότητα. Από τότε λοιπόν που γεννήθηκαν αυτές φιλοσοφικές έννοιες δεν υπάρχει ούτε μία που να μην έχει υποστεί την "δυτικο-βαρβαρική" μετάλλαξη του περιεχομένου της από κάτι τύπους σαν τον Στέφαν Βάλτερ, που όσο και αν πάσχισαν, δεν μπόρεσαν ποτέ τους να υπερβούν τα θεμέλια του -εξερχόμενου από τον Μεσαίωνα- ευρωπαϊκού Διαφωτισμού τους. Δεν κατάφεραν δηλαδή ποτέ τους να υπερβούν τις δεσποτικές τους καταβολές. Ίσως τελικά μια βίαιη σύγκρουση μαζί τους να τις εξαγνίσει επιτέλους στην γενετήσια μορφή τους. Έτσι θα πάψουμε να αντικρίζουμε το αβέβαιο μέλλον σαν τυχοδιώκτες εξερευνητές και θα στραφούμε με πηγαία τόλμη προς τη διαμόρφωση της μοίρας μας. Θα μπορούσα να συνεχίσω τον συλλογισμό μου αλλά μόλις με ειδοποίησε η γυναικεία φωνή της τεχνητής νοημοσύνης του πιλοτηρίου για "απρόσμενη δραστηριότητα μετεωριτών". Έχει μάλιστα ρυθμιστεί έτσι ώστε όσο ανώτερο είναι το επίπεδο προειδοποίησης επικινδυνότητας, τόσο περισσότερο να γλυκαίνει η φωνή της. "Απαιτείται χειροκίνητη παράκαμψη" μου λέει, λες και μου ζητάει να της ξεκουμπώσω το φόρεμα. Είναι απαραίτητο να σηκώσω τα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο και να εξουσιάσω τη σύμπτωση. Να που τελικά η ανάγκη και όχι η αντίληψη θα με αναγκάσει να πω: "Και ο Θεός βοηθός..."